Ξέρεις ότι μεταξύ ενός ερεθίσματος και της αντίδρασής σου υπάρχει αρκετός χρόνος για να αποφασίσεις πως θα αντιδράσεις?
Να αποφασίσεις αν θα εκραγείς -εάν αισθάνεσαι ότι αδικείσαι- ή αν θα χαμογελάσεις και θα το αφήσεις να περάσει?
Πάμε να δούμε μία προσωπική τεχνική που χρησιμοποιώ -όχι πάντα- αλλά τις περισσότερες φορές.
Πριν από 20 χρόνια όταν ξεκινούσα να εργάζομαι σαν προγραμματιστής -στην υπηρεσία ασφάλειας πτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης– ,είχα αναπτύξει μία εφαρμογή.
Μία σελίδα στο Internet να το πω απλά.
Μία ωραία πρωία έλαβα ένα σχόλιο από κάποιον χρήστη της εφαρμογής που πηγαινε κάπως έτσι..
“Καλά εσείς στην Ευρωπαϊκή Ένωση είστε για τα μπάζα.
Χειρότερη εφαρμογή δεν έχω χρησιμοποιήσει.
Καλύτερα να αλλάξεις επάγγελμα και να γίνεις γιδοβοσκός.
Βασικά ούτε καν γιδοβοσκός γιατί θα κινδυνεύουν τα γίδια…“
.. και συνέχισε να λέει πράγματα που δεν μπορώ να αναφέρω εδώ..
Το πήρα πολύ στραβά.
Το πήρα εντελώς προσωπικά..
Τα πήρα στο κρανίο γενικά, και άρχισα ήδη να ετοιμάζω την αντεπίθεσή μου του στυλ “Ξέρεις ποιός είμαι εγώ!?”.. γιατί ποιος ήταν αυτός που θα μου πει εμένα ότι δεν είμαι καλός προγραμματιστής?
Άρχισα να γράφω ένα email στο οποίο υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου, προσπαθούσα να του δείξω πόσο λάθος έχει και πως αυτός δεν ειχε το δικαίωμα να μου μιλάει έτσι..
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα καθόλου ποιος ήταν αυτός.
Αλλά ούτε και αυτός με ήξερε. Ούτε καν.
Ο τύπος απλά είχε νεύρα .. πολλά νεύρα και ήθελε να ξεσπάσει.
Σε κάποιον που δεν ήξερε.
Σε κάποιον που θα μπορούσε να ήταν και ο καλύτερός του φίλος.
Πίσω από το πληκτρολόγιο.
Αυτό ήταν για εμένα μία σημαντική στιγμή γιατί είδα πως έχω λίγο χρόνο να σκεφτώ και να αποφασίσω πως θα αντιδράσω.
Τελικά δεν αντέδρασα.
Δεν το έστειλα εκείνο το email.
Και δεν το μετάνοιωσα ποτέ.
Αντιθέτως αυτή η απόφασή μου ήταν ένα πολύ καλο μάθημα το οποίο καρπώνομαι μέχρι σήμερα.
Με έμαθε καταρχήν δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι να μην αντιδρώ εν βρασμώ ψυχής γιατί ο θυμός δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Αν αφήσουμε το θυμό μας να ηρεμήσει πριν απαντήσουμε.
Το δεύτερο είναι πως από την άλλη μεριά υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι εκτός εαυτού. Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό του? Ας το σκεφτούμε ακόμα και αν κάνουμε λάθος. Ακόμα και αν δεχόμαστε άδικη επίθεση.
- Μήπως αυτός ο άνθρωπος έχει κάποιο μεγάλο πρόβλημα στη ζωή του?
- Μήπως έχει μία αρρώστια που τον φοβίζει?
- Μήπως αγωνιά για το παιδί του που έπαθε κάτι?
- Μήπως έχει αργήσει και φοβάται πως θα απολυθεί?
- Μήπως έχει κάποιο σοβαρό λόγο?
Πως θα αισθανόμασταν και εμείς αν ήμασταν στη θέση του?
Μήπως το έχουμε κάνει και εμείς?
Μήπως και εμείς έχουμε βρίσει τον μπροστινό οδηγό που δεν οδηγάει όσο γρήγορα θα θέλαμε εμείς?
Πως θα σου φαίνονταν αν συνειδητά αποφασίζες να χαμογελάσεις στον άνθρωπο αυτό και να τον ρωτήσεις αν είναι καλά? Να τον καλημερίσεις και να ρωτήσεις αν μπορείς να τον βοηθήσεις σε κάτι…
Πόσο πιο ωραίος θα ήταν ο κοσμος μας..
Αυτό λοιπόν.
Τώρα ξέρεις.
Μην το παίρνεις προσωπικά..
Δεν αφορά εσένα.
Αφορά τον άλλον και τα προβλήματά του.
Δώσε του δίκιο. Ακόμα και αν δεν το έχει.
Θα αισθανθείς πολύ όμορφα και σίγουρα θα βοηθήσεις αυτόν τον άνθρωπο να γίνει καλύτερος καθώς το βράδυ ή όταν ηρεμήσει και αυτός θα θυμηθεί πως γνώρισε έναν άνθρωπο που τον δίδαξε πως είναι να είσαι ένας καλός άνθρωπος που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του..
Δοκίμασέ το την επόμενη φορά που κάποιος θα σε προσβάλει ή θα σου υψώσει τον τόνο της φωνής του..
Κάνε κλίκ εδώ να δεις το
βίντεο που συνοδεύει αυτό το Post.